Φεύγοντας από τον αυτοκινητόδρομο, κατευθυνόμενος προς έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο δύο λωρίδων που οδηγεί στην ανατολική ακτή του Avalon, αυτός ο δρόμος είναι συχνά μπαλωμένος, έτσι ώστε να είναι αβέβαιο ότι ο δρόμος έχει περισσότερα γενεαλογικά και τετράγωνα από την αρχική άσφαλτο.
Αυτή είναι η άγονη γη του Άβαλον, με το μοναδικό δέντρο πάνω από τους ώμους σου, μπλοκαρισμένο από τον άνεμο, κρυμμένο στην κοιλάδα.
Λίμνες και άγονοι θάμνοι απλώνονται σαν ογκώδη παπλώματα, που εκτείνονται στον ορίζοντα και από τις δύο πλευρές, ηλιόλουστο και ζεστό, το έδαφος είναι στεγνό και η μυρωδιά των θάμνων και των τυρφώνων ξεχειλίζει.
Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου σε ένα μικρό κομμάτι χώματος και χαλίκι, όπου μπορούσα να δω μια μεγάλη λιμνούλα με μια ξαφνική άνοδο βράχου στην άκρη του γκρεμού στη μια πλευρά.Αυτό το μέρος έχει συχνά βαθύτερα νερά και κοπάδια πέστροφας.Απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το δρόμο, αλλά η απόσταση εδώ είναι δελεαστική: δεν υπάρχει τίποτα στα μάτια σας για να συλλάβετε και να ορίσετε μια καθαρή κλίμακα, μόνο οι απαλοί κυματισμοί στο έδαφος και το χνούδι που σχηματίζεται από φυτά που παρασύρονται από τον άνεμο.
Στη συνέχεια, περπάτησα στο μονοπάτι του βάλτου, ανάμεσα στα σχεδόν εύθραυστα φυτά του βάλτου.Μόνο οι σαρκοφάγοι που έκαναν ηλιοθεραπεία έμοιαζαν ακόμα αρκετά υγροί για να επιβιώσουν, τα φύλλα τους σε σχήμα αστεριού γοητεύτηκαν από τα ελκυστικά κολλώδη σταγονίδια.Τα φυτά της στάμνας ήταν δύσκαμπτα και εύθραυστα, σαν να ερχόταν γρήγορα η βροχή.Στο πλάι ενός μικρού δρόμου, ξαφνικά ένα μικρό κοπάδι πουλιών ήταν μπροστά μου, που κρυφοκοιτάγονταν και ζητωκραύγαζαν, για κάποιο λόγο, φεύγοντας πάντα προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση με εμένα.Το πάρτι της πρόβας μου δεν θα πετάξει μακριά μέχρι να εμφανιστεί ακριβώς μπροστά μου ο τοίχος του βράχου.
Πήρα την πετονιά, σήκωσα και αγκίστρισα ένα μεσαίου μεγέθους ψάρι, μετά κάθισα στην άκρη του βράχου, έβγαλα τις μπότες και τις κάλτσες μου, ακούμπησα στον βράχο και πάτησα στο ζεστό καφέ νερό.Μπορώ να ακούσω το δυνατό και λαμπερό κάλεσμα του Osprey, αλλά δεν μπορώ να δω τον ήχο του στον ουρανό.Έπνεε ένα αεράκι στο νερό και σκέφτηκα να κολυμπήσω.Μπροστά στα μάτια μου, αυτοκίνητα και φορτηγά κινούνται περιστασιακά στο δρόμο.Το υπερυψωμένο χαλίκι και τα πεζοδρόμια κάνουν το δρόμο ένα όριο μεταξύ ουρανού και γης, έτσι τα οχήματα οδηγούν σε κάποιο βαθμό.
Λίμνες και άγονοι θάμνοι απλώνονται σαν ογκώδη παπλώματα, που εκτείνονται στον ορίζοντα και από τις δύο πλευρές, ηλιόλουστο και ζεστό, το έδαφος είναι στεγνό και η μυρωδιά των θάμνων και των τυρφώνων ξεχειλίζει.
Επομένως, μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, κατά μήκος της ακτής, χύνεται σε ένα ρηχό και φαρδύ καφετί νερό και ένα μικρό πέτρινο ποτάμι, που βρέχεται από το νερό για αρκετή ώρα, ώστε να έχουν όλα την ίδια κηρώδη και στρογγυλή όψη.Δεν υπάρχουν πολλά ψάρια, και όπου είναι, παγιδεύονται σε βαθιές τρύπες, κάτω από τις κομμένες όχθες, το νερό του ποταμού λυγίζει και κόβει το έδαφος κάτω από τα δέντρα και το νερό που ρέει γρήγορα στις γωνίες οδηγεί τις πέτρες προς τα κάτω. αναχώματα και φράγματα.Το στιβαρό έσβησε και το δάγκωσαν οι μύγες από τα μάτια του ουράνιου τόξου, αλλά το ίδιο και οι λιβελούλες, όρμησαν στις γύρω μύγες πριν δαγκώσουν βίαια.
Στην καμπύλη, ο ήχος από το κοπάδι του νερού που ρέει φαίνεται να καταβροχθίζει άλλους ήχους, έτσι υπάρχει μόνο ο απαλός θόρυβος πλυσίματος του νερού που κυλάει πάνω του.Ο ήλιος είναι πολύ καυτός και οι βράχοι του ποταμού στην πλάτη μου είναι ακόμα πιο ζεστοί.Καμία ανάπαυση για μια μέρα.
Russell Wangersky’s column appeared in the SaltWire newspaper and website on the Canadian Atlantic coast. You can contact him at russell.wangersky@thetelegram.com-Twitter: @wangersky.